Jej utwory zamieszkują
zarówno baśniowe istoty: kłobuki, panny wodne, Król Ryb, Smętek, jak i
mieszkańcy Warmii i Mazur z krwi i kości: rybacy, młynarze, dzielni wojowie i
piękne dziewczęta. W jej baśniach i legendach widoczny jest podziw dla walorów
tutejszej przyrody: w gęstych borach słychać świergot ptasząt i brzęczenie
pszczół, wiotkie i smukłe trzciny chwieją się nad brzegami srebrnych i
połyskliwych tafli jezior. Mowa o Irenie Kwinto, której 36. rocznica śmierci
minęła 1 lutego.
Urodziła się 23
stycznia 1914 r. w Woli Sękowskiej na Wileńszczyźnie. We wrześniu 1945 r.
przyjechała do Lidzbarka Warmińskiego, w którym osiedliła się na stałe i
podjęła pracę w pracowni rękodzielniczej Młodzieżowego Domu Kultury. W 1957 r.
debiutowała jako poetka i prozatorka.
Twórczość Ireny
Kwinto zdominował folklor Warmii i Mazur. Poprzez rozmowy z mieszkańcami
regionu zbierała informacje o tutejszych obyczajach, obrzędach i tradycjach,
które często były inspiracją do pisanych przez nią utworów. Tytuły jej
najbardziej znanych dzieł to: „Dar królowej róż”, „Pierścień orlicy”,
„Uśmiechnij się bajko”, które są zbiorami baśni i legend regionalnych. Wiele utworów
jej autorstwa, w tym opowiadań i wierszy było publikowanych w m.in. „Świerszczyku” i „Płomyczku”. Warto nadmienić, że w 1974 r. Irena Kwinto została uhonorowana Orderem
Uśmiechu za swoją twórczość dla dzieci.
Źródło:
http://www.kwinto.com/irena.htm
http://leksykonkultury.ceik.eu/index.php/Irena_Kwinto
